قصیده نتحدیاعرب

فزیت والدنیه فجر، والروح رفت للوطن ملیت من فرگه الأهل، وملیت من کثر الون کل یوم افز إمن الفجر ، روحی ترف ومشتاق ماضل بعد عندی صبر، من حسرتی رحت انجن شو لذتی بهذا الوکت، وآنه بعید على الدار شلون استلذ من غربتی! دیدانی بس ظل الون ظلیت احن وکابرت، للوطن مشدوده الروح شکثر آنه اصبر اعلى النفس، وهیه الأهالیهه اتحن ما یحله لی بعد الأکل، لا تحله لی های الدار شلون ابتسم،شلون افتره، وابطالنه اهناک اتون ملیت، ماخذنی الألم، ملیت من الحسرات وصلت السچینه العظم، شچندوب آون ومحزن شعراتی باضن بالهجر، والگلب مازال ایحوم و اجروح هجرک یا وطن، لا نشفن ولا طابن مارید اموت ابغربتی، ناوی الشهاده إبکارون اتمرغث إبصبخة الیرف، وبطینه ارید اتطین روحی ترید أم العله، موت النخل تهوه اتموت وگولات التهز الگبر، اسمعهه باذانی اترن موتی گرب، ماکو وکت، مارید اسیر بتابوبت هوسات التشگ الگبر، وجروح ارید ایأدن یا دار الچ روحی ترف، وترید بوسه من الگاع بتراب الیطیب الجرح، وبالرمل ارید اتزین شو لذة الدنیا إلی، والوطن بدموم ایفوی واحد على کرین انصلب، واحد إبـ" کارون" إیون راضی وریسان البطل، باسو للأحواز الموت وغیبان قبل المشنقة، بدمه البنات اتحنن کل الوطن اصبح سجن، وفرسانه بالزنزانات خلینه نعلگهه یمر، نحطم السکوت المزمن هلهوله یا نخوت هلی، من اسمعچ عزمی یزود ضمدی جروحی بشیلتچ، بعصابه احب اتچفن یولاد حته اتشکلو، یولاد محیی الشجعان شدو علی ظهور الوذن، خلو الحواری ایطربن بمگوار وبفاله وطبر،برنو ورشاش انثور نسویهه هامات العده، والغازی بقصوره ایجن تستاهل احواز الوفه، والوطن مطلوب ایعود لازم المحتل ینطرد، لازم حدوده ایطهرن یلا یخوتی اتحزمو، نشفوا دموع الحلوات خلهن الیوم ایهلهلن ، خلهن الیوم ایغنن